Zwiastun.

#muzyka

  Kiedy człowiek ma siedem lat, żyje beztrosko i ślepo goni za dziecięcymi marzeniami. Pragnie sięgnąć gwiazd i dotrzeć do Nibylandii. W przerwach od realizacji tych karkołomnych planów, wtula się wieczorami w matczyne ramiona, szukając ciepła i bezpieczeństwa. Zaś od poranka, powraca do łapania chwil i ścigania dziecięcych ideałów. Wtedy też z reguły zawiera się pierwsze poważne przyjaźnie i przeżywa drobne zauroczenia. Choć tak naprawdę siedmiolatek nie ma wielkiego pojęcia o świecie, jaki go otacza, to zdolny jest do wielu rzeczy. Nie tylko do bycia łobuzem i urwisem. Dziecko jest zdolne do obdarowywania drugiego człowiek szczerym i bezwarunkowym uczuciem. Tak było też w przypadku waszej trójki. Ona- niska, brunetka z dwoma warkoczami na głowie i różową sukienką. Radosna, pogodna i przyjacielska. Oni- dwóch wyrośniętych i różnych jak woda i ogień chłopców. Jeden niezbyt rozgarnięty, roztrzepany i kochający kłopoty. Drugi spokojny, uprzejmy i cierpliwy. Na pierwszy rzut oka nasuwa się pytanie, czy istnieje możliwość by tak różne charaktery się połączyły i tworzyły nierozerwalną całość? Istnieje. W chwili, w której ich drogi się skrzyżowały, nie chciały się potem rozejść. Trwały wspólnie latami, choć było wiele okazji ku temu, by odmienić losy i zmienić bieg ich wspólnej drogi życiowej. Wiele rzeczy się zmieniało. Zmieniało się otoczenie. Zmieniały się przeszkody. Zmieniały się czasy. Zmieniali się także oni, ale pewne przyzwyczajenia pozostały. Tak samo jak ich przyjaźń. Choć w pewnym sensie i ona, uległa pewnym modyfikacjom. Nie była to już tylko przyjaźń, ale przecież nie warto było ryzykować, prawda?

 -Tyle lat już minęło, a wasze zabawy wciąż się nie zmieniły.-zauważasz podkulając nogi i spoglądając przy tym na mocującego się z butelką wina Thomasa

 -Nie bawiłem się nigdy butelką z winem.-marszczy brwi, po czym uśmiecha się do ciebie rozbrajająco

 -Wiesz, że nie to mam na myśli.-przewracasz oczami

 -Znowu marudzisz?-wtrąca się Tedd

 -A mam być szczęśliwa? Obydwaj wyjeżdżacie.-ściągasz usta w podkówkę

 -Daj spokój Sophie, przecież nie wyjeżdżamy na koniec świata.-śmieje się

 -Na razie.-podkreślasz

 -Chicago nie jest tak daleko, ale Springfield to w sumie dłuższa pielgrzymka.-zauważa Thomas

 -Przecież to nie stypa, po co te smęty? Tyle lat ze sobą wytrzymaliśmy, że rozłąką nic nam nie zrobi.-oburza się Tedd, po czym przejmuje dowodzenie nad całym spotkaniem. Starałaś się uśmiechać, ale nie potrafiłaś nic poradzić na to, że bolało cię to, że niedługo ci dwa faceci znikną z twojego otoczenia. Byli dla ciebie niemal najważniejszymi osobami w życiu i za nic w świecie nie potrafiłaś sobie wyobrazić najbliższych tygodni po ich wyjeździe. Ale czy mogłaś ich zatrzymywać? Chciałaś żeby byli szczęśliwi i podążali za dziecięcymi marzeniami. Zależało ci na nich, choć nie do końca potrafiłaś zdefiniować zakres tego uczucia. Być może dlatego tak bardzo to przeżywałaś. Nie wiedziałaś jak sobie bez nich poradzisz, ale nie mówiłaś im tego. Bo gdy tylko widziałaś ogniki w ich oczach na słowa klucze, miękłaś. Nie mogłaś zniszczyć marzeń o zostaniu żołnierzem, czy zawodowym sportowcem. Mogłaś tylko pogodzić się z owym stanem rzeczy i po prostu czekać, aż któregoś dnia powrócą do twojego życia. Nie na tydzień, czy dwa. Na zawsze, tak jak kiedyś. Mogłaś po prostu czekać, aż mężczyźni twojego życia, któregoś dnia powrócą z dalekiej podróży. Być może odmienieni i szczęśliwi u czyjegoś boku. Ale łudziłaś się, że wrócą...

~*~

6 miesięcy i 16 dni.

Tyle właśnie mnie tutaj nie było. Tyle czasu nic nie publikowałam. Sama tak naprawdę nie jestem pewna kiedy ten czas upłynął. Nie wiem też czy wciąż potrafię pisać i czy ktokolwiek będzie chciał czytać, ale do odważnych świat należy.

 Minęło sporo czasu od kiedy ostatni raz cokolwiek pisałam, więc wybaczcie mi błędy. Muszę na nowo wdrożyć się w ten świat. Mam nadzieję, że Was nie zawiodę.

Będzie emocjonalnie. 

Specjalne podziękowania dla Joan i lukrecji ♥

PS. wpisujcie się do zakładki "spam", będzie mi łatwiej :)